Hoek tot Helder

Ben je op zoek naar een nieuwe uitdaging? dan is Hoek tot Helder misschien wel iets voor jou. Een mega downwinder van Hoek van Holland tot Den Helder waarbij geld wordt ingezameld voor de hartstichting. Afgelopen jaar vond de eerste editie plaats en ook dit jaar gaat de tocht van start.

Martijn van Dijk, groot kitesurf-liefhebber had al de nodige ervaring opgedaan met fietsen voor het goede doel. Tijdens een van deze tochten werd het idee geboren om ook zoiets voor het kitesurfen te organiseren. Iets in de geest van de Elfstedentocht. Een lange downwinder met stempelposten langs de kust van Nederland, waarbij de opbrengst geheel ten goede zou komen aan het goede doel.

Het idee

Martijn benaderde vol enthousiasme twee van zijn maatjes, Chris Dingemanse en Toine de Klerk van Blow Kitesurfschool. Ze waren meteen om. Een drukke periode volgde, waarin alles tot in detail werd uitgedacht. Martijn: ‘Hoek tot Helder is net zo opgezet als de Iron Man, self supporting. Zo moet je materiaal echt in orde zijn en bij pech moet je jezelf kunnen redden zoals je dat bij het kitesurfen ook moet kunnen.’ De deelnemers vertrekken in groepjes. Om ze te kunnen volgen werd gekozen voor de app Zenly, wat inhoudt dat er minimaal één teamlid een mobieltje bij zich moet hebben.

Welk goed doel het zou worden? Dat was voor Martijn geen moeilijke keuze. Zijn vriendin mist een hartklep, waardoor hij nauw betrokken is bij het goede werk dat de Hartstichting verricht. Na drie maanden was de organisatie rond en brak er een spannende tijd aan. Zou het ze lukken om vijftig kiters te vinden die de uitdaging aan durfden te gaan? Ze wachtten met spanning af, maar het overtrof al hun verwachtingen.

‘Je verzint iets en de eerste drie dagen werd er nauwelijks gereageerd. Maar toen we het op social media gingen promoten, was het binnen een week uitverkocht’, blikt een trotse Martijn terug. ‘Ze kwamen overal vandaan, van Limburg tot Texel, maar ook iemand uit Duitsland. Sven is zelfs helemaal overgekomen uit Moskou omdat hij er persé bij wilde zijn.’ De belangstelling was zo groot dat er besloten werd tien extra startbewijzen beschikbaar te stellen. De deelnemers kregen een actiepagina op de website van Hoek tot Helder waarmee ze aan hun sponsorwerving konden beginnen. ‘We proberen de deelnemers zoveel mogelijk te helpen om het sponsorbedrag op een zo leuk mogelijke manier binnen te halen’, licht Martijn toe.

De deelnemers

De meeste deelnemers hoefden geen moment te twijfelen. Op de website van Hoek tot Helder lees je hun verhaal. Verhalen waarin hun passie voor het kitesurfen uiteraard genoemd wordt, maar ook persoonlijke verhalen over de strijd en het verliezen van dierbaren ten gevolge van een ernstige ziekte. Een van die deelnemers was Hans Steenman, de oudste deelnemer van het stel. Op het moment van inschrijven was zijn vrouw al ernstig ziek. Samen met een aantal vrienden schreef hij zich in. De motivatie van Hans kwam recht uit zijn hart: ‘Wat je ook doet en voor welk goed doel je ook geld ophaalt, als we allemaal elkaar helpen zijn we op de goede weg.’ Onmisbaar voor hem waren zijn vrienden. ‘Want die helpen je er doorheen als je een dippie hebt en het niet meer ziet zitten.

’Ook Daisy Grodzky aarzelde geen moment. ‘Ik was sinds een jaartje weer terug in Nederland na een aantal jaartjes in Griekenland, Sri Lanka en Zuid-Afrika gewoond te hebben. Ik denk dat vooral Kaapstad me teveel verwend heeft, want ik merkte dat ik kitesurfen in Nederland niet meer zo boeiend vond. Dus deze uitdaging sprak me enorm aan! En om daarmee ook nog de Hartstichting te steunen, maakte dat ik eigenlijk geen moment getwijfeld heb aan deelname.’

Voor Karim Chioua lag het ook voor de hand om zich in te schrijven. ‘Het is sowieso een challenge. Kan ik dat aan zo’n lange afstand? Maar ik deed het ook voor de Hartstichting, aangezien ik zelf zo’n zeven jaar geleden een aandoening had aan mijn hart. Een mooie manier om de mensen te bedanken die toen voor mij klaar stonden.’

Voorbereidingen

Hoe bereid je je voor op zo’n tocht? Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar het maken van downwinders werd afgewisseld met bezoekjes aan de sportschool en andere sportieve bezigheden. Daisy: ‘De voorbereiding was voor mij wat lastig aangezien ik weinig tijd meer op het water heb kunnen doorbrengen tussen de inschrijving en de grote dag. Voor mij werd het dus voornamelijk lekker buiten actief bezig zijn, wat ik eigenlijk altijd al doe, en een beetje sporten volgens het trainingsschema dat we via de mail kregen.’

En toen begon het wachten op goede wind uit een gunstige richting. Op vrijdag 2 september gaf Tobias van Surfweer. nl groen licht. De eerste tocht der tochten in de kitesurf-geschiedenis van Nederland kon plaatsvinden! Op zondag 4 september waren in Hoek van Holland om vier uur ’s ochtends al diverse vrijwilligers druk in de weer met de laatste voorbereidingen en het was nog schemerig toen om zes uur de briefing startte. Buiten kwam de regen met bakken uit de hemel en sloeg tegen de ramen van strandtent De Pit. Er zat niets anders op dan de start uit te stellen en te wachten tot de regenbuien waren overgetrokken.

Het ligt nog vers in het geheugen van Hans Steenman: ‘Daar sta je dan ’s ochtends vroeg bij de briefing. Ik dacht; ‘Mijn god, waar ben ik aan begonnen… slagregens, harde wind, donker. Het gaf me een onzeker gevoel. En ik ben de oudste van het stel!’, vertelt hij met een knipoog. Na een half uur begon het licht te worden en kwam de zelfverzekerdheid terug. De wind kwam uit de goede hoek, een knoopje of 25. Kortom, supercondities!’

Welkom op IJsland

Het geduld werd beloond. De regen stopte en de kites konden worden opgepompt. Na een kwartiertje kon het eerste groepje vertrekken, met tussenpozen gevolgd door de andere groepjes. De tocht waar maandenlang reikhalzend naar uitgekeken werd, was begonnen. Hans ging van start met zijn maten. ‘Al die kiters voor en achter je met allemaal hetzelfde doel: je medemens helpen op een fantastische manier.’

Martijn, Toine en Chris vertrokken om acht uur als laatsten. Zestig ervaren mannen en vrouwen waren begonnen aan een tocht van ruim 120 kilometer. Met de nodige spanning in zijn lijf legde Martijn de eerste zeemijlen af. ‘Op de dag zelf geef je de hele organisatie uit handen, dat is best spannend. Bij Noordwijk zag ik dat het goed was. Mijn vriendin was voor mij een grote steun. Zij had de regie goed onder controle waardoor ik echt kon gaan genieten van de tocht. Dit was voor mij echt de kroon op het werk.’

De eerste twee etappes was het nog een beetje aftasten en hield men zich in. Nog geen sprongen bij de stempelposten in Scheveningen en Noordwijk, er was nog een lange weg te gaan. Bij aankomst in IJmuiden hielden een aantal deelnemers zich niet meer in. De trukendoos ging open en het plezier spatte ervan af toen ze de aanwezige supporters en fotografen hun sprongen lieten zien.

Dat de tocht echter niet zonder slag of stoot verliep bleek wel toen een aantal kiters met een beschadigd surfboard arriveerden. Twee deelnemers hadden bovendien moeten opgeven door materiaalpech aan hun kite.

Saamhorigheid

IJmuiden betekende: voedertijd. Er hing een ontzettend positieve sfeer. Na een uurtje aansterken was het tijd om weer verder te gaan. Met breed lachende gezichten en nog voldoende energie bracht iedereen zijn gear naar de gereedstaande bus om een stukje te ‘klunen’ langs de Noordzeesluizen. Hans ziet het weer helemaal voor zich: ‘De saamhorigheid die er was. Dat gejodel in de bus, lekker meebalken met de rest, want er kwam niks zinnigs uit, haha. Dat pure enthousiasme.’

Daisy lachend: ‘Het allerleukste was misschien nog wel ons plasmomentje… We moesten de oversteek maken met de bus van IJmuiden naar Wijk aan Zee. De bus mocht niet over de sluizen waardoor we moesten omrijden. Daardoor duurde de rit nog langer en kon niet iedereen zijn plas ophouden.’ Voor de mannen geen probleem om even langs de kant van de weg te stoppen, voor de vrouwen leverde het een hilarisch moment op. Gelukkig zaten er deelnemers in de bus die de omgeving goed kenden. Fabian Olthof nam de navigatie op zich en de rit werd hervat.

Bij de bunker in Wijk aan Zee aangekomen werd alles weer uitgeladen en binnen een mum van tijd lag het strand vol met kites. De kapotte surfboards waren inmiddels omgeruild voor twintips en de tocht kon worden hervat. Ook de weergoden deden leuk mee. De zon scheen volop en de wind was iets gedraaid waardoor er zelfs snelheden van rond de 60 tot 70 km per uur werden gehaald.

Moeilijke momenten

De vele zeemijlen begonnen langzaamaan hun tol te eisen. Karim die op zijn surfboard meevoer merkte dat hij door vermoeidheid de feeling met zijn board minder werd. ‘Ik wilde een draai maken, maar kon niet zo goed voelen hoeveel kracht ik zette. Ik heb dus eigenlijk zelf mijn board doormidden gebroken. Iedereen ging verder, dus ik moest anderhalf kilometer rennen naar de laatste stop: Camperduin.’

De één gaf daar nog een showtje weg voor de aanwezige fotografen en supporters, de ander spaarde z’n energie voor de laatste etappe naar Den Helder. Hans:’ En toen dat laatste stuk. Vermoeidheid, strekdammen, hoogte zien te houden… dat was wel een gevecht. Ik moest karakter tonen, want de conditie was ver te zoeken. Dat was het enige dat nog over was bij mij, karakter… en een grote glimlach!’

Het stuk bij Petten ligt ook nog vers in het geheugen van Daisy: ‘Ik herinner me het moment dat we voorbij Petten kwamen en we grote golven moesten trotseren langs de strekdammen. Dat was wel het gaafste moment. Iedereen was ineens een stuk stiller en geconcentreerder. Je voelde gewoon die verbintenis omdat we allemaal hetzelfde voelden en voor hetzelfde gingen.’

Voor Karim betekende Camperduin een zoektocht naar een vervangend board. ‘Ik rende naar een man toe die daar aan het kitesurfen was en zei: ‘Mag ik je board? Ik moet de tocht afmaken!’ Gelukkig voor Karim mocht hij het board lenen. Sterker nog, het bleek om een vader van één van de andere deelnemers te gaan. Hij zei: ‘Ja, dat is prima. Ga maar door! Wij rijden zo naar het laatste punt, dan kom ik daar mijn board weer ophalen.’ Karim vertrekt als één van de laatsten bij Camperduin. ‘Ik was zó gedreven, ik wilde het gewoon afmaken.’ Op het geleende board begon hij aan een inhaalrace richting Den Helder.

De laatste loodjes

Rond vijf uur kwam de eerste deelnemer na een tocht van ruim 120 kilometer over de finish. Het was een prachtig gezicht om te zien hoe de kiters in een lang lint kwamen aanvaren. Het is Karim gelukt. ‘Je raakt het zand en je bent zó trots! Niet alleen op jezelf, maar ook dat je dit met z’n allen hebt gedaan om anderen te kunnen helpen.’

Ook Hans voltooide de laatste etappe. ‘En toen die aankomst, geweldig! Weer al die mensen die je onderweg al tien keer was tegengekomen. Die je nu allemaal vooruit stonden te schreeuwen.’ De ene na de andere kite werd geland. ‘Eigenlijk was dat nog het zwaarste’, vertelt Hans. ‘Je kiteboard uit het water optillen terwijl hij vastgezogen zat aan het zand en je niet meer de kracht hebt om een beetje door je knieën te zakken om je board op te tillen.’ Blijdschap, opluchting, verzuurde benen, pure emoties en weer die saamhorigheid.

Moe maar voldaan kreeg de een na de ander een dik verdiende medaille omgehangen. Toen de laatste rond zeven uur arriveerde was het tijd voor een groepsfoto en een feestje. De eerste editie van Hoek tot Helder zat erop. De organisatie was trots, het was ze gelukt en hoe! Het streefbedrag van € 30.000,- werd ruimschoots gehaald! Vol trots kon er aan de Hartstichting een cheque overhandigd worden van maar liefst € 47.808,- . Een prachtig bedrag waarmee er weer verder onderzoek gedaan kan worden naar hart- en vaatziekten.

Lof voor de organisatie

Hans is lovend over de organisatie. ‘De organisatie was toppie. Overal onderweg was hulp, voedsel en mentaal voedsel. Aan alles was gedacht, want met kitesurfen kan er een hoop fout gaan.’ Ook Toine, een van de organisatoren blikt trots terug: ‘Hoek tot Helder is het vetste wat ik afgelopen jaar op het gebied van kitesurfen heb gedaan.’ Daisy is het hier roerend mee eens: ‘Ik vond het echt te gek! Ik hou van dit soort dingen en helemaal om dat te kunnen delen met anderen. Ik kende weinig mensen die meededen, vooral omdat mijn vrienden niet konden. Maar dat maakte het juist ook weer leuk. Het groepsgevoel was wel het ultieme gevoel denk ik.’ Het leverde zelfs nieuwe vriendschappen op

Meer informatie vind je op de website 

Dit artikel is afkomstig uit Access #3 2017. Altijd op de hoogte zijn van de laatste updates? Volg ons dan ook op Facebook. Met een abonnement op Access ben je altijd op de hoogte van de vetste trips, de beste spots en de nieuwste gear!