DRIE WEKEN CRUISEN EN KITEN IN LATIJNS-AMERIKA

Na drie jaar vrijheid, veel kitesurfen, meer kitesurfen en nog meer kitesurfen ben ik afgelopen september verder gegaan in het tweede jaar van mijn HBO-opleiding. Dit maakt het lastiger kitetrips te maken, maar met een beetje mazzel en een strakke planning ben ik een heel eind gekomen. Dit artikel beschrijft mijn reis naar Chili, Argentinië en Uruguay (waar ik vanuit Kaapstad naar toe vloog). Niet slecht voor een student, toch?

Voor wie van plan is die kant op te vliegen: bereid je voor op een flinke vliegreis. Op tweede kerstdag afgelopen jaar nam ik het vliegtuig naar Buenos Aires. Samen met het Zuid-Amerikaanse Flysurfer-team bezocht ik de populairste en mooiste kitespots. Drie weken lang lieten we de locals zien en ervaren wat er allemaal mogelijk was met de spullen van Levitaz kitefoils en Flysurfer.

Slopende vliegreis

De meeste demospullen moest ik meenemen vanuit Nederland. Tachtig kilo aan kitegear in je eentje verslepen: ik kan het niemand aanraden. Ik kon alle tassen niet eens in mijn eentje dragen. Helaas is een bagagekar op Schiphol veel te klein voor twee boardbags, twee koffers en twee stuks handbagage. Al reis ik al tijden alleen, dit keer had ik echt wat hulp nodig van m’n moeder. Om alles legaal te laten verlopen moest ik alle nieuwe spullen aangeven bij de douane en bij meerdere balies verschillende formulieren invullen.

Na de veertien uur lange vlucht naar Buenos Aires moest ik alle spullen weer ophalen en van het internationale vliegveld naar het binnenlandse vliegveld zien te krijgen. Het leek wel een kleine volksverhuizing. Gelukkig waren de bagagekarren hier een stuk groter en pasten de meeste spullen op één kar. Het enige nadeel was dat de boardbags zo ver uitstaken dat ik niet meer door de deuren heen kon. Bij iedere deur moest ik ze er weer afhalen, stuk voor stuk door de deur tillen en ze er vervolgens weer op het karretje leggen. Op een paar beschadigde deurposten en wat boze blikken van aangereden mensen na, verliep de reis rustig.

Na de hele verhuizing zat ik dan eindelijk in het vliegtuig naar Mendoza. En na de vlucht van twee uur werd ik, vanaf het vliegveld, opgehaald door Jose Fazio en Ivo Pionetti. Jose is de nieuwe vertegenwoordiger van Flysurfer in Latijns-Amerika en Ivo de lokale teamrider van beide merken. We zouden samen rondrijden de aankomende drie weken, dus toen de jongens me kwamen ophalen in de nieuwste Hilux kon m’n geluk niet op. Onze eerste bestemming was Matanzas aan de westkust van Chili. Vanaf daar vervolgden we onze weg naar de andere kant van het continent, de kust van Argentinië en Uruguay.

Chili

Om vanaf Mendoza naar Chili te komen, moet je door het Andesgebergte. Tijdens dit gedeelte van onze reis werden we vergezeld door de Argentijnse Flysurfer-dealer, German, en zijn vijftien jaar oude zoon, Ignacio. Helemaal klaar voor de reis, begonnen we ons avontuur. Na vijf minuten moesten we alleen weer terug naar Ivo’s huis, omdat we de sneeuwkettingen vergeten waren. Maar ja, aan sneeuwkettingen denkt niemand als het buiten 27 graden is.

De homespot van Ivo bevindt zich op de route naar Chili, dit is de enige kitespot rond Mendoza. Potrerillos Dam is een groot stuwmeer midden in de bergen. Twee jaar geleden stortte hier een helikopter neer die aan het filmen was voor een MTV-realityshow, in het meer. Het meer is meer dan 60 meter diep, hierdoor is het wrak van de helikopter nooit teruggevonden. De wind zat die dag niet zo mee en omdat we nog een zeven uur lange tocht voor de boeg hadden, besloten we verder te gaan.

Vlak voor de Chileense grens sliepen we een nacht in het vakantieappartement van German. s ‘Winters ligt hier een dikke laag sneeuw en is dit een bekend wintersportgebied. Ondertussen was de temperatuur buiten afgenomen tot drie graden onder nul. Daar zit je dan, met een koffer vol T-shirts en zwembroeken.

De volgende ochtend vroeg naderden we de grens van Chili. We passeerden daarbij de hoogste berg van Latijns- Amerika, de 6962 meter hoge Aconcagua. De omgeving was adembenemend. Het oranje licht van de opkomende zon belichtte de bergtoppen. Bijna aangekomen bij de grens vertelden de jongens me verhalen over mensen die tot wel tien uur lang stonden te wachten bij de douane. Als Nederlander is dit moeilijk voor te stellen met alle open grenzen in Europa. Gelukkig viel de rij bij de douane dit keer mee. Na anderhalf uur in de rij van auto’s te staan, konden we eindelijk parkeren en het gebouw binnen gaan. Binnen was het een grote chaos, overal stonden mensen. Drie balies, allerlei stempels en veel papierwerk verder waren we nog niet klaar. We moesten de serienummers van onze laptop, camera’s en andere dure spullen opschrijven. Zo controleerde de douane of je geen goederen importeert vanuit het goedkopere Chili terug naar Argentinië. Als laatste werd ook nog heel de auto gecheckt op verboden middelen.

Matanzas zelf verwelkomde ons met side-shore 25-30 knopen wind en twee tot drie meter hoge golven! We pakten zo snel als we konden alle kites en gingen naar het strand voor onze eerste sessie. Het zand op het strand heeft een donker tintje en de omgeving is prachtig. Twee kilometer uit de kust lag een klein eiland dat ik even wilde checken. Kitend naar het eiland kwam ik twee enorme dolfijnen tegen en toen ik er aankwam, zag ik dat het helemaal vol lag met zeeleeuwen. Ze waren echt overal. Telkens probeerde ik zo dichtbij mogelijk te komen om het te kunnen filmen met een Gopro. De grootste zeeleeuwen waren het hier niet mee eens. In groepen kwamen ze dreigend op me af. Ik besloot om te keren.

We hadden overigens weinig geluk met het weer. De wind nam af en de blauwe lucht werd vervangen door een grote grijze massa. Hopend om wat wind te vinden, pakten we onze grootste kites en begonnen langs te kust te rijden. De 4×4 komt hier zeker van pas. We reden over krankzinnig steile onverharde weggetjes, die ons brachten naar de mooiste onontdekte stranden. Maar helaas, na een tijd rondgereden te hebben vonden we geen wind. Alsnog mag ik niet klagen, heen en weer racen over hoge duinen en prachtige stranden is ook niet slecht! Inmiddels was het tijd voor het avondeten. Grote stukken steak op de grill, midden op het strand, onder een hemel vol met sterren. Wat kan het leven toch mooi zijn. Chili is zeker een land waar ik nog een keer heen ga.

Argentinië

Onderweg terug naar Argentinië waren we snel klaar bij de douane. Het was bijna nieuwjaar, dus de meeste mensen gingen vanaf Argentinië naar Chili om aan de kust het nieuwe jaar te vieren. Terug in Argentinië gingen we kiten bij de Potrerillos Dam. Op deze spot werd in 2012 ook een PKRA-evenement gehouden. Deze werd gewonnen door Carlos Mario, de 2016-wereldkampioen. De wind was erg onstabiel en zacht en we besloten daarom het meer te verkennen met de Levitaz hydrofoil. Met een hydrofoil en de juiste kite kan je met zes knopen al prima heen en weer varen. Upwind is geen enkel probleem, dus we konden naar alle hoeken van het meer varen. Erg mooi.

In Mendoza verbleven we één nachtje in het huis van Ivo. De volgende dag, oudejaarsdag, reden we het hele continent over, een 1300 kilometer lange tocht naar de oostkust van Argentinië. Met een gemiddelde snelheid van 160 km/uur reden we door het vlakke binnenland van Argentinië.

Oudejaarsavond vierden we met de familie van José in Claromeco. Ze hebben prachtige huizen op het strand en hier brachten we onze laatste avond van 2016 door. Ivo, Jose en ik sliepen in het huisje van de vaste schoonmakers. Deze was al een tijdje niet meer in gebruik. Toen we ‘s nachts na een heerlijk diner en een klein feestje bij het huisje aankwamen en het licht aandeden, zag ik een grote zwarte vlek op de muur. Het was een spin zo groot als m’n hand. Normaal ben ik niet bang voor spinnen, maar voor deze maakte ik een uitzondering. Ivo en ik verzamelden wat moed bij elkaar en bedachten een plan om hem weg te krijgen. Ivo zou de spin van de muur slaan en ik zou hem dan platstampen met een schoen. Op het moment dat Ivo de spin van de muur sloeg, sprong hij ergens naartoe en waren we hem kwijt. We waren beiden in staat om de kamer in brand te steken en ergens anders te slapen, maar gelukkig kwam de spin weer tevoorschijn en konden we hem platstampen. Nu konden we opgelucht naar bed.

Een paar van de neven van José kitesurfen ook. Zij lieten ons de omgeving zien. Vijf kilometer van de stad lag een mooie lagune, alleen maar bereikbaar over het strand. Uiteindelijk hebben we een paar dagen op zee en in de lagune gevaren. Een fotograaf van de lokale krant vond alle trucjes wel mooi en we kwamen in de lokale krant te staan.

Onze volgende bestemming was Mar del Plata, een grote stad aan de kust. José is hier opgegroeid en zijn ouders wonen er nog steeds. We mochten verblijven in het huis van zijn vader, dat midden in het centrum lag. Mar del Plata zit vol met vriendelijke surfers. Het is een leuk stadje met geweldige restaurantjes en barretjes. Rondom de stad zijn verschillende kitespots. Een van de mooiste was Playa Chiquita, een riviermonding ongeveer dertig minuten van Mar del Plata verwijderd.

Een andere hele populaire kitespot in deze omgeving is Punta Rasa. Een klein schiereiland van zand. De kitespot zelf heeft wel iets weg van Brouwersdam. Hier hebben we genoten van twee dagen dikke wind. Daarna moesten we door naar onze volgende bestemming: Uruguay.

Uruguay

Vroeg in de morgen namen we de veerboot naar Uruguay. Nadat we allemaal door de douane waren, moest Ivo terug het land in om de auto de boot op te rijden. Vreemd toch? Eerst door de douane en dan weer terug het land in. Hij moest als een van de laatste onze auto de boot op rijden. Jose en ik waren aan boort aan het wachten op Ivo, het duurde lang en pas achteraf snapten wij waarom. Toen al het papierwerk goedgekeurd was en alleen de laatste stempel nog gezet moest worden, werd Ivo tegengehouden. De douanier wist dat hij met ons reisde. Hij verplichtte Ivo vijfhonderd Pesos te betalen om weer de boot op te mogen. Ivo had weinig keus omdat de boot bijna zou vertrekken. Hij betaalde de douanier en ging met ons naar Uruguay.

In Uruguay reden we meteen naar Punta del Este, een van Uruguay’s populairste vakantiebestemmingen. De kustlijn staat vol met luxe villa’s en reusachtige huizen. Sommige tuinen waren zo goed bijgehouden, dat het wel golfbanen leken. Alles in deze stad was duur. Na een lange dag en een korte kitesessie moesten we nog op zoek naar een slaapplek. Dit was een stuk moeilijker dan verwacht. Het eerste hostel waar we aankwamen vroeg vijftig euro voor een stapelbed in een container en ja, het was letterlijk een container. Echt niet dat ik zo veel ging betalen. Toen we bij het volgende hostel aanbelde, deed een of andere hippie de deur open. De kamer was een kleine hut achterin een donkere tuin. In de kamer deden we het licht aan en zagen we een man in een van de bedden liggen. Verward vroegen we aan de eigenaar wie deze man was. Hij vertelde ons dat het zijn neef was, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er iemand slaapt in de kamer die je probeert te verhuren. De kamer was klein en vies, maar hé, het zou ons ‘maar’ 140 euro kosten. Het was al 11 uur ‘s avonds en we hadden nog niets gegeten. Onze laatste optie was een duur hotel. Dat leek ons dan toch beter.

De zee bij Punta del Este was perfect om te hydrofoilen. Dertig minuten rijden van de stad was een enorme lagune. Deze deed me zo erg denken aan Brazilië. Echt een top spot!

Jammer genoeg kwamen we langzaam tot het einde van mijn trip. Ik vloog vanaf Buenos Aires terug naar huis en we wilde daar graag nog een paar dagen hydrofoilen op de rivier. Bij Buenos Aires wonen ook wat lokale Flysurfer- en Levitaz- hydrofoil-teamriders, die daar dagelijks het water op gaan. De rivier bij Buenos Aires is perfect om te hydrofoilen. Super om met hen de rivier te verkennen. En een mooi einde van drie prachtige weken Zuid-Amerika.

Tekst: Dylan van der Meij

Dit artikel is afkomstig uit Access #3 2017. Altijd op de hoogte zijn van de laatste updates? Volg ons dan ook op Facebook. Met een abonnement op Access ben je altijd op de hoogte van de vetste trips, de beste spots en de nieuwste gear!