02-04-2012 - Kitesurfen, Nieuws

Golven pakken die omslaan op een rotsblok

Elk voorjaar is het weer een cadeautje: uitgenodigd worden om naar Maui Hawaii te vliegen voor de Naish fotoshoot, om alle nieuwe speeltjes voor 2012 met je teammaten uit te testen. Maui is werkelijk een paradijs en het werd voor mij de zesde keer dat ik daar mocht komen. ‘Unreal’, zoals de Amerikanen het zouden zeggen.

Tekst: Jalou Langeree. Beeld: Tracy Kraft/Naish 

De fotoshoot van dit jaar was met onze nieuwe aanwinst: Sam Light uit Engeland. Daarnaast de Amerikaanse Davey Blair en Hawaiiaan Jessy Richman. En natuurlijk niet te vergeten de twee Dutchies: Kevin en ik. In vergelijking met vorig jaar best een groot team om mee te schieten. Toen waren we maar met z’n drieën: Sam, Kevin en ik. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Aloha
Na een verschrikkelijk lange vlucht van 24 uur voelde ik me echt vies en had ik het gevoel dat ik spontaan putjes in mijn billen had opgelopen van het vele zitten. Die eerste zonnestralen op mijn gezicht waren dan een geschenk uit de hemel. Aloha en welkom op Maui. “Laat die wind maar blazen en de golven rollen.”

Helaas vielen we niet meteen met onze neuzen in de boter qua wind. Wel waren er de eerste paar dagen mooie golven. Nadat we heel even ons gezicht hebben laten zien op het kantoor bij Naish trokken we vijf sups uit het magazijn en vertrokken we met piepende banden naar de zuidkust. De swell kwam uit het zuiden en Hookipa was zo plat als een meer. Dus reden we naar Thousand Peaks, waar we mooie rollers aantroffen. Een paar uur achter elkaar hadden we de grootste lol en waren we zo blij als een kind tijdens sinterklaas. Moe maar voldaan gingen we naar huis.

Muren witten
Het was tijdens deze shoot niet alleen maar buiten spelen. We hebben ook een dag doorgebracht in de zelfgemaakte fotostudio. Voor de shoot stonden wij nog even de muren te witten, zodat het er allemaal spik en span uit zag. Het was een lange dag en iedereen moest één voor één op de foto met zijn set. Met kite, board en harnas waar je het meeste mee vaart. Het was veel wachten en hangen, maar om de boel op te leuken hadden we Davey en teammanager Des Walsh. Des heeft de meest droge humor aller tijden en Davey is de gangmaker van het stel.

Wind!
En toen was er paniek. Onze Franse wervelwind, ontwerper van de kites, Damian Girardin rende zoals altijd van hot naar her en zorgde er voor dat we allemaal met de juiste kite, board en harnas het water op gingen. Tussendoor stelde hij nog even de kites af en babbelde hij met de fotografe Tracy Leboe Kraft over wat er moest gebeuren. Heel handig, want zo kregen we ook dingen gedaan. Dit jaar werkten we als team voor het eerst samen met Tracy. Zij woont op het eiland en heeft een subliem oog voor fotografie. Ze communiceerde erg veel met ons in het water, wat ik erg fijn vond. Ze wist precies hoe en waar we moesten springen om het er perfect uit te laten zien. Soms stond je er niet honderd procent achter, maar als je daarna de foto terug zag wist je waar ze het over had. Ook hadden we een cameraman mee tijdens de shoot. Zijn naam is Andy Jansen: een rasechte Duitser en tevens de maker van Betty goes America. Een aflevering die te zien is op Naish TV. Het communiceren met hem was lastiger, want zijn Engels was niet zo best. Maar met handen en voeten kwamen we er altijd wel weer uit. Deze man is jong, gemotiveerd, heeft kwaliteitsspullen en is een ontzettende perfectionist. Hij was niet snel tevreden, dus opnames moesten soms tot ergernis van iedereen vijftien keer over. Ach ja, geduld loont.

Hardlopen
Voor Kevin was het een spannende trip. Na zijn acht maanden durende revalidatie van zijn knieblessure mocht hij eindelijk weer het water op. Vlak voor ons vertrek naar Maui had hij al even een sessie gehad op onze homespot Noordwijk. Het ging hem goed af. Hij had het gevoel alsof hij vorige week nog had gekiteboard. Kevin is iemand die goed en verstandig nadenkt. Hij zou niet zo snel overhaaste beslissingen nemen. Zo vaarde hij niet meteen met straps, maar heeft hij de eerste dagen op een strapless surfboard gevaren. Mooi om te zien hoe rustig hij het opbouwde en zo gefocust, petje af. Op de dagen dat het niet waaide trainde hij zijn knie met hardlopen en allerlei oefening. Ik heb meegedaan en dat is geen kippenkak.

Uit de droom geholpen
De shoot was een vol en druk programma dit jaar. Na bijna anderhalve week iedere dag in de weer te zijn geweest was de motivatie niet altijd aanwezig. We waren toe aan een vrije dag. Die kregen we. Althans, dat dachten we. Om negen uur ’s ochtends stond onze drilkoning Damian alweer naast ons bed. “Jongens, we moeten schieten, we moeten filmen, ik zie jullie over een half uur op het strand.” Daar ging onze vrije dag. Natuurlijk was dit begrijpelijk, we zaten er eens per jaar om geleefd te worden.

We hadden al heel wat dagen freestyle geschoten en nog niets in de golven gedaan. Het was tijd voor een kleine boottrip die ons zou brengen naar een heftige golf een paar kilometer uit de kust. Het mooiste van dit alles was dat de wind van links kwam. Mijn droomspot, dacht ik. Sam en ik werden uit onze droom geholpen met de mededeling dat er geen plek meer was op de boot. Even had ik een momentje dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Ik had mij er maar bij neer te leggen. Samen met Sam brachten we Jessy, Kevin en Davey naar de haven aan de zuidkust. De boot in de haven was inderdaad erg klein. Kites moesten helemaal in orde worden gemaakt, zodat ze konden starten vanuit de boot.

Als twee zielige eendjes bleven Sam en ik achter op de kade. Het voordeel was dat we nu wel een dag vrij hadden. En die besteedden Sam en ik ook maar al te goed. Aangezien we aan de zuidkust waren hadden we de sups al meegenomen. Dus we begonnen de dag met een supsessie. Daarna maakten we het winkelcentrum van Maui onveilig en shopten we ons suf aan schoenen. Vervolgens de dag afgesloten met een kiteboardsessie op Naish Beach. Er zijn vervelendere dagen te bedenken.

Sick
Ja, en toen waren de mannen terug. Het leken wel drie afgematte kreeften die het huis binnenstapten. Het eerste wat Kevin zei was: “Dat had jij niks gevonden hoor, Lou.” Vervolgens Davey: “It was heavy. But sooo sick.” Oké, het was dus ziek. Ze vertelden dat de golf redelijk snel en hol was en dat het rif soms boven het water uitstak. Ze hadden allemaal een paar vette golven gepakt en een paar keer goed in de barrel gezeten. Voor de fotografe moesten ze de golf pakken die omklapte op een rotsblok die uit het water stak. Alles voor de moneyshots. Bijna iedereen had het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht, behalve radicale Robby die zijn board had gekopt en na de boattrip meteen door kon voor een paar hechtingen. Het bleek een opgave, zowel voor cameraman en fotografe als voor de rijders.

Blij om de zon te zien
Maui, het blijft prachtig ook al ben ik er al zes keer geweest. Toch heb ik nog steeds niet veel gezien. Eén van onze laatste dagen nam Jessy ons mee naar de Cammandohike. Een wandeltocht die begint met een wandeling tussen een paar grazende stieren. Vervolgens gingen we door een mangrove waarvan je denkt dat er geen pad kan zijn. Toen een spiegelgladde waterval opgeklommen waar ik ook echt niet wilde vallen. Maar waar de hele tocht om draaide was die grot waar je doorheen moet. Pikkedonker met aan het einde een super klein straaltje licht. En niet gewoon een weg er naartoe. Je moest stukken zwemmen tussen rotsspleten die zo smal waren dat je er watertrappelend doorheen moest. Iedereen gilde in het rond van de spanning. Blij dat we het hebben gezien en blij om de zon weer te zien.

Onderling was er een goede sfeer, hoewel onze karakters erg uiteen liepen. Sam en Davey zijn super goede vrienden en zijn af en toe een beetje te relaxed. Daardoor waren we standaard een half uur te laat. Tot ergernis van Kevin die normaal nooit te laat is en zoveel energie in zijn lijf heeft dat hij af en toe niet weet waar hij het zoeken moet. Dan Jessy die eigenlijk ook altijd op tijd is en overal voor in is. Beetje vergelijkbaar met Kevin, maar dan een tandje minder. En ik, de enige dame in het gezelschap, maakte me vooral niet te druk. Ik liet me graag leiden. Ik kijk nu al uit naar volgend voorjaar.

 van