Het verborgen zuiden van Sardinië

Zondagochtend. Eddy Lansink komt aangereden voor mijn huis met een bus ter grootte van die van pakketbezorger UPS. Zijn bus is echter wit, en nagenoeg leeg. Op twee grote surftassen na. Daar zitten de prototypeboards in voor het jaar 2011. Eddy heeft nog tot drie uur ‘s nachts doorgewerkt om zijn laatste prototype af te krijgen. We kunnen met een gerust hart naar het vliegveld rijden om naar Sardinië te gaan. Althans, dat dachten we.

Tekst: Stefan van der Kamp
Beeld: Ramon Schoenmaker & Stefan van der Kamp

Het drama dat RyanAir heet

Eddy en ik hadden besloten om op onze centen te gaan zitten en dachten dat het een voordelig idee was om via de ‘Aldi onder de vliegvelden’ naar Sardinië te vliegen: via Brussel Charleroi. Ook al zou je niet weten waar Schiphol ligt, in Nederland staat het vliegveld zo goed aangegeven dat je er nauwelijks voorbij kan rijden. Gewapend met een wegenkaart en een digitale routeplanner gingen we dan ook vol goede moed op weg naar Brussel Charleroi. Al snel bleek dat onze routeplanner niet genoeg signaal had om ons betrouwbaar de weg te wijzen. Dus vertrouwde Eddy op mij als kaartenlezer. Stom. Ik ging op in een verhaal dat Eddy aan het vertellen was waardoor we het enige verkeersbord waar Brussel Charleroi op staat aangegeven misten. Helaas hadden we ook niet al teveel tijd en met nog maar een uur te gaan voordat de vlucht zou vertrekken was het zaak zo snel mogelijk om te keren.

Nadat we bij een benzinestation snel een gedetailleerde kaart hadden gekocht van de wildernis die België heet gingen we gehaast verder richting Brussel Charleroi. Bij het vliegveld aangekomen bleek er een omleiding te zijn waardoor we nog eens extra om moesten rijden terwijl de klok bleef tikken. Nog maar een kwartier om in te checken. Onze bus paste maar net door het poortje naar de parkeerplaats toen het volgende probleem zich alweer aandiende: de tassen met boards. Het vliegveld van Brussel Charleroi heeft geen karretjes en twee tassen zonder wieltjes van veertig kilo per stuk til je niet zo even mee. De balie ging bijna sluiten, de bus moest nog naar een andere parkeerplek waar je hem wel een week kon laten staan en daar stonden we dan. Eddy sprong in zijn bus waardoor ik alleen was overgebleven met de twee tassen. In de hoop dat mijn rug het niet zou begeven begon ik vol goede moed aan de eerste loodzware tas. Dit ging niet werken.

Met behulp van andere reizigers lukte het om de tassen nog net op tijd bij de incheckbalie te krijgen. En toen begon het drama Ryanair. Ik weet het, het staat duidelijk in de regels van de maatschappij dat er per sporttas niet meer dan twintig kilo meegenomen mag worden. En ik snap ook dat veertig kilo dan echt te zwaar is. Maar om vervolgens een prijs van bijna vier cijfers te rekenenals overbagage vind ik absurd. Helemaal omdat we voor hetzelfde geld minimaal nog veertig extra sporttassen mee hadden kunnen nemen als we ze van tevoren hadden aangemeld. En dan te bedenken dat de surftassen tijdens de terugreis op het vliegveld van Sardinië niet eens werden gewogen. Mijn tip: mijd Ryanair, zeker in combinatie met Brussel Charleroi en als het niet anders kan: neem alleen je tandenborstel mee. Want bij Ryanair overstijgt de prijs van een kilo extra bagage de goudprijs.

In Sardinië aangekomen vergeten we de rekening van de overbagage al snel als het lachende gezicht van Sebastian Bubman uit de Flysurferbus steekt. Met een bus vol Flysurfers heeft hij zelf van Duitsland naar Sardinië gereden. Ook te doen vanuit Nederland dus: een roadtrip naar Italië. Het fijne van eigen vervoer op Sardinië is dat het aantal vaardagen zienderogen vermeerdert. Maar vergis je niet. Het eiland is groter dan menigeen denkt en een rit van het noorden van het eiland naar het zuiden duurt al gauw zes uur.

Flamingo’s & Tiramisu

Als we naar het hotel rijden zien we de eerste flamingo’s links en rechts van de weg. Net als freestylers worden flamingo’s aangetrokken door vlak, ondiep water. Al is het de roze vogels te doen om de beestjes in het slik. Het hotel op de spot Chia is idyllisch. Op loopafstand van een groot strand tussen twee rotspartijen in ligt hotel Aquadulci. Helaas geen wind als we aankomen, maar daar zou de komende dagen verandering in komen. Nadat we het volledige team van Flysurfer tijdens het eten hebben ontmoet en we ons als hongerige wolven op de tiramisu hebben gestort wordt het tijd om te gaan tukken.

Chia – Golven in de Middellandse Zee

Mijn associatie met de Middellandse Zee is lichtblauw water, maar meestal vlak met of zonder licht thermisch briesje. Toen ik een aantal maanden ‘s zomers op een ander eiland in de Middellandse Zee verbleef hadden we eens in de maand het geluk golven te zien. In het zuiden van Sardinië ligt echter de spot genaamd Chia. De plek waar de Italiaanse golfrijcompetities worden gehouden. De plek spreekt tot de verbeelding en is uitermate geschikt om foto en videomateriaal te schieten. De rotspartijen lopen links en rechts ver de zee in en zijn daardoor een mooie achtergrond voor de foto en zorgen ervoor dat golven clean kunnen breken zonder kapot geblazen te worden. Ondanks de rotspartijen is er een breed strand waar zelfs met de buggy op gereden kan worden. Ideaal om de nieuwe instapkite van Flysurfer, de Viron, uit te proberen. De vlieger is bedoeld om de eerste stappen in het kiteboarden te maken, van op het land vliegeren tot bodydraggen en de eerste meters op het water maken. Wat de vlieger speciaal maakt is de gepatenteerde bridle die een automatische herstart van de vlieger mogelijk maakt. Omdat de vlieger nauwelijks trekt als de bar niet is aangetrokken is de automatische herstart een ideale manier voor lessers om aan meer vliegeruren te komen. Naast het vliegeren op het land kon er in Chia in de week dat wij er zaten op de spot gesupt, gegolfsurft en gekiteboard worden. Uitzonderlijk voor een plek aan de Middellandse Zee.

Is Solinas

Met als drijfveer de reislustigheid van de internationale teamrijders Yusca Balogh, Lennart van Schuilenburg en Sebastian Bubmann besloten we de zuidkant van het eiland te verkennen. Hoewel de bekende spotboeken aangeven dat de zuidwestkant van het eiland geen spots kent, namen wij geen genoegen met deze gegevens. Met als slogan ‘waar water en wind is kan gekiteboard worden’ gingen we op zoek naar de verborgen parels van Sardinië. Hoewel het de eerste rit vooral nog kustverkennen was en er meer gelongboard in havens kon worden dan gekiteboard, werd de tweede rit duidelijk dat bij het schrijven van de World Kite & Windsurfing Guide Europe de locals niet alle registers hebben opengetrokken. Ten oosten van het plaatsje Is Solinas ligt een duinrijk gebied met een strook strand dat zich leent voor uitmuntende freestyle- en oldschoolsessies. Met wind uit noordelijke richting heb je perfecte sideshorecondities om flink hoog te gaan. Vanuit de duinen zag ik Eddy Lansink boven de bergen uitstijgen en fabelachtige board-offs tentoonspreiden.

Kogelgaten in verkeersborden en zwembadboarden

Wat ik weet over Italië is veelal gevoed door films als The Godfather, Gomorra en La Meglio Gioventù. Het stigma van maffiapraktijken wordt niet minder als je in kleine dorpjes de dikste Ferrari’s ziet rondrijden terwijl de verkeersborden zijn doorzeefd met kogels. De Flysurfer-teamrijders Yusca, Lennart en Sebastian leken zich niet bewust van mogelijke banden van de hoteleigenaar met maffiosi. Allereerst besloten Yusca en Lennart het zwembad te gebruiken als wakeboardbaan. Aangedreven door een groep rennende gasten lukte het om er zelfs slided-passes uit te knallen. Een vin die de rand van het zwembad doorboorde in combinatie met een boze hoteleigenaar zorgde voor een vroegtijdige stop van het zwembadboarden.

Porto Pino

In het hoogseizoen liggen de spots vol met zonaanbidders, in het naseizoen openen ze zich voor de kiteboarder. Zo ontdekte het Flysurfer-team dat zich ten oosten van Porto Pino een plek bevindt waar flamingo’s graag komen eten en hier wil wel eens windswell binnenkomen. Normaal vol met parasollen maar in het naseizoen zijn de stranden verlaten. Als de wind uit het noordwesten komt kan deze een tikkeltje vlagerig zijn omdat het over een berg aan komt zetten. Maar dat weerhield mij niet van het testen van de nieuwe uitvinding van boardshaper Eddy Lansink: De Flyrace. Het nieuwe twintipraceboard van Flyboards. Ik voer het board in combinatie met de Flysurfer Speed 3. Toen ik toen ik het varen op de racetwintip eenmaal onder de knie had scheurde ik door de baai en was de prangende vraag niet hoe ik sneller kon varen, maar hoe ik in hemelsnaam kon afremmen. Ondertussen was Yusca Balogh bezig indrukwekkend uitziende doorgestrekte raileys uit te voeren op de 2011 Flyradical, terwijl Lennart van Schuilenburg het verschil met vorig jaar aan het bevoelen was.

Flysurfer – Godfather van het lichte weer

Naast op de winderige dagen met de freestylekite van Flysurfer, de Psycho 4, te hebben gevaren, was het op de minder winderige dagen de beurt aan de Speed 3. De lichtweer-, hangtime- en racemachine van Flysurfer die zelfs een twintip varende houdt met wind onder de tien knopen. Ik kreeg bij tien knopen aanlandige wind een 21-meter Speed 3 en waar de verwachting was een sleurbak in handen te hebben bleek niets minder waar. De bardruk was zelfs licht te noemen en de kite stuurde soepel. De kracht in de vlieger houden ging eenvoudig en met een Flydoor onder de voeten kon ik snel door de baai van Chia varen. In het midden van de baai ligt een grote rotspartij die met veel wind een gevaarlijk obstakel kan zijn, maar die vanaf het water nu zorgt voor een sprookjesachtig aanzicht van de baai. Hoewel de flinke lap doek indrukwekkend oogt is zeker bij weinig wind de handelbaarheid laagdrempelig.

Hoe we het verpesten bij de hoteleigenaar

Terug in de tuin van het hotel beginnen we met het opruimen van de uitgestalde Flyboards, Flysurfer-kites en X-Gloo. Dat laatste is de tube waar het bedrijf achter Flysurfer groot mee aan het worden is. Een weerbestendige opblaasbare tent voor bedrijfsevenementen, ondermeer gebruikt door Red Bull. Als we bezig zijn met het opruimen van de spullen komt Sebastian Bubmann aangereden op zijn scooter, die hij voor het gemak op het gras parkeert. Hij haalt de Flymobile op en parkeert die half op het gras zodat we de spullen makkelijk in kunnen laden.

Als we bezig zijn met inladen komt de hoteleigenaar aanlopen die de bus half op het gras ziet staan. Boos gebiedt hij ons de bus weg te halen, waarop Sebastian in de bus stapt om hem verderop te parkeren. Als hij wegrijdt ziet de hoteleigenaar de scooter op het gras staan, hetgeen hem nog een tikkeltje bozer maakt. Terwijl Yusca en ik inmiddels de bloedvaten in de nek van de hoteleigenaar kunnen tellen zien we hoe Sebastian de Flymobile achteruit inparkeert. Helaas voor hem zag hij niet dat er een prachtige Italiaanse boom over de parkeerplaats heen is gegroeid en een luide kraak overstemt de boze preek van de hoteleigenaar over de scooter. Yusca en ik proberen serieus ontdaan naar de gevelde boom te kijken, maar kunnen moeilijk ons lachen inhouden. Dit is het einde van het vertrouwen van de hoteleigenaar in ons kiteboarders.

Eddy Lansink als terrorist?

Uiteindelijk zijn we niet vergiftigd tijdens het avondeten of getrakteerd op een paardenkop in ons bed. Al smaakte de laatste avond het visgericht wel heel vreemd, terwijl de rest van de week de gerechten waren om je vingers bij op te eten. De terugweg naar Nederland ging stukken beter dan de heenweg. De sporttassen werden niet gewogen, wat maar weer de willekeur en volstrekte onvoorspelbaarheid van het bedrijf RyanAir onderstreept. Bij het scannen van de tassen werden we echter wel teruggefloten. Eddy Lansink zou een gasfles in zijn boardbag hebben. Extreem had ik Eddy wel toegedicht, maar terrorist? Wat bleek: de vorm van de grote vin in het midden van de Flyboard Flyrace blijkt gelijk te zijn aan de vorm van een gasfles. Lachende gezichten van de beveiliging en een opgeluchte Eddy, we konden naar huis met onze favoriete vliegtuigmaatschappij.