Expeditie Alaska
Met een kite Mount Baker op: Mission Impossible? Het team droomde van zon, wind en poeder. In plaats daarvan kregen ze sneeuwstorm na sneeuwstorm. Tijdens een 2,5-maand durende expeditie werd de groep geconfronteerd met Alaska’s zwaarste weersomstandigheden. Tenten bezweken onder de enorme massa’s sneeuw die het basiskamp in een mum van tijd letterlijk opslokten. Tijdens ijskoude- en stormachtige nachten moesten de jongens graven voor hun leven om niet te verdrinken in de sneeuw. Welkom in Alaska.
Tekst: Sebastian Bubmann/ Beeld: Flysurfer Kiteboarding & Mammut Sportsgroup AG
De expeditie
Speed-mountaineering, een soort alpinisme op hoog tempo, draait om het bereiken van de bergtop in zo min mogelijk tijd. Dat was ook het doel dat we met het Flysurfer-team voor ogen hadden. Maar op een geheel eigen manier. Niemand had het ooit eerder gedaan: een 4.000 meter hoge berg in recordtijd beklimmen, door extreme sporten zoals snowkiten, paragliden en toerskiën te combineren. Op deze manier proberen we de grenzen van de bergsport te verleggen en een nieuw wereldrecord te vestigen, in het hart van Alaska. Ons bewust van de zeer instabiele weerssystemen in het gebied, hadden we voor deze expeditie een tijdsbestek van drie weken gepland. Niemand wilde de missie verpesten door met slecht weer de berg op te gaan, een dergelijk slechte beslissing kun je met de dood bekopen. Door een lange periode in Alaska te verblijven hoopten we de kans op een periode van goed weer -met de juiste wind- te maximaliseren.
Drie etappes
Om niet alleen zo snel mogelijk naar de top te racen, en we de uitdaging graag op meerdere terreinen wilden zoeken, bestond het project uit drie belangrijke onderdelen. Het eerste onderdeel van de reis bestond uit de Eklutna-oversteek. Dit gebied bestaat uit drie aaneengesloten gletsjers. Door het hele gebied over te steken hadden we een mooie ‘warming-up’. Hier konden we eerst aan Alaska’s snijdend koude- en harde condities wennen, als voorbereiding op de klim naar de top. Vervolgens werd het hele circus naar de Thompson pas verhuisd, in de Valdez. Hier richtten we ons op het PR- gedeelte van de reis; de productie van kwaliteitsfoto’s. We wilden het niet riskeren om na een fantastisch Alaska avontuur zonder mooie foto’s, maar enkel met goede verhalen thuis te komen. We opereerden tijdens dit onderdeel van de missie vanuit een camper en bij het fotograferen maakten we gebruik van een sneeuwscooter en een helikopter. De hele expeditie draaide echter om de laatste én grootste uitdaging: het beklimmen van Mount Marcus Baker door middel van een kite. Nadat we hiervoor naar de reusachtige Knik-gletsjer waren gevlogen, duurde het meer dan drie weken voordat de weersomstandigheden een poging om naar de top te klimmen toe stonden. In de tussentijd bezweken tenten onder de enorme hoeveelheden sneeuw die iedere storm weer uit de hemel gestort werden. Nadat de helft van de crew al weer terug naar Duitsland was gevlogen, en de overgebleven Amerikaanse expeditieleden nóg een zware storm hadden overleefd, kon eindelijk een poging gewaagd worden.
Deel I De Eklutna-oversteek
Na een korte helikoptervlucht naar de Raven-helling begonnen we de tocht met een afdaling naar de eerste hut, Roost Rosies. Vanaf daar zouden we de Eagle- gletsjer oversteken, gevolgd door de Whiteout-gletsjer, en bereikten we uiteindelijk de Eklutna-gletsjer. De Eklutna-oversteek betekende eerst een tocht óver het ijs, om vervolgens langs de ijswand af te dalen. Ons doel was om de grote afstanden voortgetrokken door een kite af te leggen, maar door gebrek aan wind slaagden we hier niet in. De nachten waren kouder dan we ooit mee hadden gemaakt. Gelukkig waren we goed voorbereid op de kou en hielden onze superdikke slaapzakken ons zelfs bij -25 °C nog warm. Om de batterijen van de camera ’s nachts op te kunnen laden moesten we slapen met de accu’s in onze slaapzakken. Ze moeten namelijk warm zijn tijdens opladen. Overdag hielden we de accu’s warm in sokken en warmden we ze op met geïmproviseerde kruiken: flessen warm water, terwijl ze ondertussen op zonne-energie bijgeladen werden. Extreme omstandigheden vragen om ongebruikelijke ideeën. 
De klim naar Hunsi Hut leek zoals de Amerikanen het omschreven op een ‘wandeling in het park’, zo simpel zag het er uit. Het onderschatten van afstanden is iets wat over het algemeen iedereen doet die voor het eerst in Alaska komt. Ik kan je vertellen dat wij helaas geen uitzondering vormden. Het trekken van onze zware sleeën en het dragen van grote rugzakken gedurende een kilometerlange klimtocht bleek al snel een grote uitdaging. Met een naderende grote sneeuwstorm konden we helaas niet anders dan doorzetten en verder klimmen. Pas diep in de nacht bereikten we de volgende hut, compleet uitgeput en onderkoeld. Niemand van ons had ooit van z’n leven zo dicht bij totale uitputting gezeten als nu na deze tocht. Toen de hut door de eerste zware windstoten heftig heen en weer schudde bleek al snel dat we er goed aan hadden gedaan hadden door te klimmen. Wil je weten hoe deze expeditie afloopt? Bestel dan Access 2014 #1 in onze webshop. Je kunt voor het gemak ook abonnee worden zodat alle uitgaven voortaan op je deurmat belanden, waardoor je geen nummer meer hoeft te missen.
