Behind Hidden Lines
Nadenken was er niet bij toen ze het me vroegen. Op reis met Nick Jacobsen, Kevin Langeree en Youri Zoon. Mijn eerste gedachte was dat het even kort op en neer vliegen naar Kaapstad zou zijn. Dat is immers de plek waar de mannen doorgaans overwinteren. Zeker geen slecht idee voor een klein reisje. Maar de heren hadden wat anders in gedachte. “We zullen meer dan een maand weg zijn. Starten in Chili, dan door naar Panama en daarna zien we wel waar we eindigen.” Dat is het moment dat je brein impulsief handelt. De kans krijgen om met deze jongens een roadtrip te maken aan de andere kant van de aardbol was het perfecte excuus om het natte koude Nederland te ontsnappen. Vanuit een impuls zeg je dan: Ja!
Beeld & woord: Tommy N Lance Fotografie
We ontmoeten elkaar op de luchthaven van Santiago. Nick en Kevin komen over vanuit Kaapstad, Youri en ik vlogen van Amsterdam. Tijdens een zes uur durende overstap in Atlanta spreek ik met Youri. Afgelopen jaar was een goed jaar voor hem. Topfit begonnen behaalde hij overwinning na overwinning in de strijd om het wereldkampioenschap. Gelukkig bleef hij vrij van blessures en is vastbesloten dit komend seizoen te herhalen. Deze drie jongens elkaar te zien ontmoeten op de Chileense luchthaven gaf me het gevoel dat ik hier niet in het gezelschap was van zomaar drie doorsnee rijders. Voor me staan de regerend wereldkampioen, een voormalig wereldkampioen en de man die de meest idiote stunts met een kite uithaalt. Niet alleen hun persoonlijke succes in de wereld van het kiteboarden verbind dit trio. Het voelt alsof er nog wat verborgen lijnen onder het oppervlak zitten.
Met een karrenvracht aan materiaal opgepropt in de 4×4 vertrekken we richting Matanzas.Dit is een klein dorpje vlakbij de stad Navidad ten zuidwesten van Santiago, een rit van vijf uur. Het dorp is eigenlijk niet meer dan een straat. Maar voor die straat ligt wel een van de meest beroemde golfsurf spots van Chili. De volgende ochtend staat Kevin vroeg op om de condities te checken. Als je het mij vraagt heeft Kevin veel karaktertrekken van een atleet. Hij is vastbesloten en zeer gefocused in wat hij wil, altijd willen concurreren, een beetje zelfzuchtig en niet het type om stil te zitten. Dit zou hem de komende twee dagen behoorlijk frustreren aangezien er geen zuchtje wind staat en de golven ook ver te zoeken zijn. De voorspellingen zien er niet goed uit, ook al weten de locals ons te melden dat er normaal nu toch echt rond de 20 tot 30 knopen wind zou moeten zijn. We besluiten om toch in te pakken en ons geluk 700 kilometer noordelijk te beproeven. We houden Matanzas in het hoofd voor wanneer we weer naar het zuiden zouden afreizen.
Chili is een prachtig land om doorheen te rijden. Hoe cliché het ook mag klinken, buiten de steden staat de tijd er gewoonweg stil. Na een uur of acht rijden arriveren we in het prachtig gelegen Tranque Puclaro: een zeven kilometer lang kunstmatig aangelegd meer tussen twee bergkammen, vastgehouden door een dam in de Elqui rivier. Een golf van opwinding gaat door de auto bij het zien van een harde opstekende wind en het duurt dan ook niet lang voordat de eerste sessie een feit is. “Een beetje choppy maar heerlijk om eindelijk op het water te staan na een lange reis.” geeft Nick aan. Youri is het daar mee eens maar Kevin is allerminst tevreden met zijn eerste sessie en is bang dat hij 11000km heeft gevlogen om vervolgens op choppy en gusty meren te kiteboarden. Nick vertelt verder dat hij een hoge klif heeft gezien waar van af gesprongen moet worden. Na het zien van zijn legendarisch ‘kraansprong’ in Kaapstad wist ik dat hij gretig op zoek zou gaan naar iets om dit te overtreffen. Chili heeft een kleine kitescene en het nieuws dat wij waren gearriveerd was snel in de rondte gegaan. De dag erna verzamelde een kleine groep fans zich om de jongens te zien knallen. De meest fanatieke hebben er zelfs 400 km voor gereden om een glimp op te vangen en voor hun, historische foto’s te maken. Voor de rijders gaf dit een soort van morele boost wat te zien was in de tweede sessie later op de middag. Waar Kevin en Youri een knallende show weggeven aan het juichende publiek draaien plotseling alle hoofden negentig graden de andere kant op om een kite op een toch wel onverwachte plek aan te treffen. Nick is onopvallend de klif, die hij de dag ervoor had ontdekt, opgeklommen. En alsof het de normaalste zaak van de wereld is springt hij op een hoogst elegante manier van de 30 meter hoge rots af.
Wat me nogal verrast aan Chili is het eten. En daar stond ik niet alleen in. Wanneer je denkt aan Zuid-Amerika krijg je visioenen van zware, goed geprepareerde stukken rund en kip langs. Maar na een week van ontbijten, lunch en diner met natte plakken kaas, flauwe kunstmatig uitziende stukken ham en droge kip kunnen we niet wachten om naar Panama te gaan.
Voordat de koffers gepakt zijn om naar Panama te gaan rijden we weer zuidwaarts richting Matanzas. De berichten zijn dit keer gunstiger. Met toch enige scepsis rijden we terug naar de plek die een aantal dagen geleden nog compleet vlak en windloos was. Tot onze verassing is de wind aangetrokken en rollen de golven netjes binnen. Kevin staat binnen een oogwenk op het water om zijn eerste golfsessie te realiseren. Nick en Youri kijken nog even de kat uit de boom. In niets lijken de golven op wat Kevin gewend is van Kaapstad, maar voor nu is het lekker om er toch een goede sessie van te maken. Snel daarna is het tijd voor Nick en Youri om lucht in de kites te pompen. Al snel is duidelijk dat deze reis niet gaat om het maken van de beste tricks of de beste golfritten. Natuurlijk was dit alles voor Kevin en Youri een voorbereiding op het komende seizoen, maar de focus moest toch verlegd gaan worden naar het roadtrip gevoel. Het ontdekken van nieuwe culturen en nieuwe prachtige plekken. En de volgende plek op onze trip is Panama.
Daar aangekomen vertrekken we meteen richting de San Blas eilanden. Deze eilandengroep behoort tot Panama maar ook weer niet echt. De Kuna indianen regeren op deze prachtig gelegen bounty eilandjes. Zij hebben hun eigen regels en wetgeving en binnen deze cultuur hebben de vrouwen het voor het zeggen. Mannen hebben geen enkele mogelijkheid om ook maar iets zelf te bezitten. Ze zijn er alleen maar om te werken en de vrouwen te voorzien van de nodige behoeften.
Een fantastisch zeiljacht ligt in de baai op ons te wachten. Dit is ons huis voor de komende acht dagen. Slechts drie uur later staan de mannen al op het water voor hun eerste sessie in het azuurblauwe water. Tegen een idyllische achtergrond met een ondergaande zon knalt Kevin er hard in. Vrijwel iedere trick wordt geland. Youri blijft niet achter en ramt er nog harder op los. Blind Judge 3 en 5, backmobe, 313, kgb’s. Raar om te aanschouwen voor de vissende indianen in hun houten bootjes.
Tussen Youri en Kevin is een zekere rivaliteit aanwezig op het water. Het gaat ver terug naar vroeger toen ze veel samen kiteboarden. Nieuwe tricks uitproberen, elkaar aansporen in dit proces maar wel lekker vrijblijvend. Het werd allemaal veel serieuzer toen ze beiden gingen deelnemen aan de PKRA. Het feit dat ze nu rivalen waren drukte de vriendschap naar achteren. Er werd ook niet meer samen getraind en ze gingen beiden hun eigen weg.
Nu, acht jaar later, zijn ze allebei wereldkampioen geworden. Hebben ze beiden zeer zware blessures gehad en overwonnen. Daarnaast kunnen ze beiden prima leven van de sport waarvan ze intens houden. Het wordt er niet minder interessant op om deze jongens zo samen te zien, voor het eerst weer samen freeriden op de wind. Bij elke sessie wordt er naar elkaar gekeken en worden grenzen verlegd om er vervolgens met geen woord over te spreken. Hier is ook een mooie taak weggelegd voor Nick. Hij is er telkens om de spanning wat van de lijnen af te halen en de jongens mee te nemen in een wirwar van gekke capriolen of rare verkleedpartijen.
De daaropvolgende dagen zijn een perfecte mix van zeilen langs de meest mooie eilandjes, prachtige sessies en heftige ontmoetingen met de locale bewoners. Verschillende keren worden we door Kuna families uitgenodigd om op hun eiland het diner te delen. Wat een welkome afwisseling is met het ook op de boot toch wat smaakloze voedsel. Wat er op het bord blijft liggen komt de volgende dag terug in een even zo smaakloze soep.
Vanaf het moment dat we het schip betreden groeit er een klein probleem achter het oor van Nick. Op een gegeven moment is het niet meer om aan te zien vanwege de grootte van dit apparaat en besluiten we een ziekenhuis op te zoeken. Makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je midden op zee zit. Op een van de hoofdeilanden van San Blas schijnt echter een ziekenhuis aanwezig te zijn. Alleen mogen we hier daar niet al te veel van verwachten. En inderdaad. Er staan vier muren maar veel meer dan dat is het niet. De dokter besluit al snel dat hij het mes in Nick zijn hoofd gaat zetten. Althans in het grote uitwendige abces wat zich achter Nick zijn oor heeft gevormd. Een naald, een snee en een rivier van pus als gevolg. Niet alles is mooi op een trip als deze.
Met Nick weer volledig op de been gaan we de laatste twee dagen in van ons verblijf op de San Blas eilanden. Ook Youri is in goede doen want tijdens een vroege ochtendsessie land hij in korte tijd een switch frontmobe to blind en een switch kgb to blind. De kracht, snelheid, stijl en vooral gemak waarmee hij dit doet verbaast me elke keer.
Terug in Panama-City stuiten we op het probleem dat we geen idee hebben waar we verder naartoe gaan. Het lijkt erop dat afgezien van ons San Blas avontuur het kiten in Panama er een beetje op zit. Vanuit het niets krijgen we een uitnodiging om ons te settelen in Nitro City. Een soort speeltuinresort voor mensen die van extreme sports houden. Een uitnodiging als deze slaat alleen een complete idioot af.
Voor we het weten bevinden we ons in volledige luxe. Dit is een groot contrast met wat we gewend waren de afgelopen weken. De reis is tot nu toe behoorlijk low key geweest met het oog op onderdak en voedsel. Nu is het chillen in prachtige kamers met jacuzzi’s en schalen vol heerlijk eten. Omdat Nitro City pas net open is hebben we het complex zo wat voor ons alleen. Of we nou willen skateboarden, motorcrossen, op jetski’s knallen, parachute springen, los gaan in het wakeboardpark of gewoon aan het zwembad liggen. Alles is mogelijk. En echt alles is mogelijk! Nick springt met kite van het dak van het hotel en landt in het zwembad. Geen probleem. Kiten in het zwembad? Geen probleem. Zestig meter hoog opgetrokken worden aan een lijntje achter een jet-ski. Prima! En als de wind zodanig toeneemt dat het tijd is voor een sessie staan er binnen no-time 4×4’s klaar om ons te droppen waar we willen. Perfectie heeft een naam: Nitro City.
Zelfs een kleine rol in een nieuwe Playboy film is weggelegd voor de jongens. Naakte dames die zich over het materiaal van de heren ontfermen en vervolgens op de rug richting ondergaande zon meevoeren. Geen slecht einde van deze reis.
Een perfecte mix van training, plezier en avontuur. Zo heb ik het ervaren en ik hoop de jongens ook. Zij zijn nu al weer klaar voor een volgende uitdaging. Een volgende prachtig oord dat op hun wacht.
